១២.ធីតាពីរត្រកូល

ទាំងលោកសេដ្ឋី ទាំងនាងគ្រហបតានីអង្គុយធ្មឹងទ្រឹងអស់ពេលជាយូរ លីលាវតីតូចទំនងជាសង្កេតឃើញ​ បរិយាកាសតឹងតែងក្នុងខណៈនេះទើបសម្លឹងមើលមុខអ្នកនោះម្តងអ្នកនេះម្តង ហើយនិយាយឡើងថា​

"កើតរឿងអ្វីឬ? ម៉ាក់! " 

"មិនមានរឿងអ្វីទេ" នាងគ្រហបតានីឆ្លើយតបដោយមិនសូវពេញសម្លេង "ម៉ាក់និងលោកសេដ្ឋីកំពុងតែប្រឹក្សា​យោបល់គ្នាអំពីកិច្ចការខ្លះ កូនទៅនិយាយលេងជាមួយនឹងបងកណ្ណិកាសិនចុះ បន្តិចទៀត សឹមត្រឡប់មកវិញ" 

លីលាវតីតូច សម្លឹងមើលមុខម្តាយយ៉ាងងឿងឆ្ងល់ហើយដើរទៅឱបកមេត្តិយសេដ្ឋីជន្លសួរថា 

"កើតរឿងអ្វីឬ? ប៉ា! ម៉េចបានជាប៉ាភ្នែកក្រហម? ប៉ាយំធ្វើអី?"

សំណួរមិនដឹងងោះរបស់ធីតាតូចមើលទៅហាក់ដូចជាធ្វើឲ្យលោកសេដ្ឋីក្តុកក្តួលអួលណែនដើមទ្រូងពន់ពេក លោកឈ្ងោកមុខសម្លឹងមើលផ្ទៃរាប ហើយឆ្លើយដោយសម្លេងតិចៗ ថា

"គ្មានរឿងអ្វីទេ កូន! ប៉ាគ្រាន់តែនឹកដល់កូនប៉ុណ្ណោះ"

"នឹកដល់ធ្វើអី?" លីលាវតីតូចសួរដោយដោយអាការចម្លែក​​ចិត្ត "លីលាវតីនៅទីនេះហើយតើ!" 

"កូនទៅលេងជាមួយនឹងបងកណ្ណិកាសិនចុះ" នាងគ្រហបតានីនិយាយជ្រែកឡើង "ទុកឲ្យម៉ាក់និយាយកិច្ចការ​ជាមួយនឹងលោកសេដ្ឋីមួយភ្លែតសិន ហើយសឹមត្រឡប់មកវិញ"  

លីលាវតីតូចដើរចេញទៅដោយអាការអល់ឯក ងាកត្រឡប់មកមើលមាតានិងបិតាថ្មីម្តងម្កាល រហូតដល់លឹប​បាត់ទៅក្នុងបន្ទប់ក្បែរខាង 

"តើយើងគួរធ្វើដូចម្តេច? លោកសេដ្ឋី!" នាងគ្រហបតានីសួរឡើងបន្ទាប់ពីលីលាវតីចូលបាត់ទៅក្នុងបន្ទប់ 

មេត្តិយសេដ្ឋីអង្គុយធ្មឹងគិតជញ្ជឹង ដោយអាការរសាប់​រសល់មួយស្របក់ហើយឆ្លើយតបថា 

"រឿងនេះស្មុគស្មាញសាញប្រដាញហួសវិស័យ ដែលខ្ញុំគិតស្មានទុក ប៉ុន្តែខ្ញុំមើលមិនឃើញច្រកចេញដែល​សមរម្យណាៗ ក្រៅពីនាំធីតាតូចរបស់ខ្ញុំត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញប៉ុណ្ណោះ" 

នាងគ្រហបតានីសម្លឹងមើលលោកសេដ្ឋីដោយក្រសែភ្នែកសម្តែងសេចក្តីមិនពេញចិត្ត ហើយនិយាយឡើង​ដោយសម្លេងតឹងកថា 

"លោកនិយាយហាក់នឹងថា លីលាវតីជាកូនរបស់លោកម្នាក់ឯង?" 

"ប៉ុន្តែអ្នកក៏ដឹងច្បាស់ហើយមិនមែនឬ?" មេត្តិយសេដ្ឋីនិយាយឡើង "ថារត្តបាណីជាកូនរបស់ខ្ញុំ កើតចេញ​ពោះ​​ភរិយារបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់" 

"មែន" នាងគ្រហបតានីនិយាយដោយសម្លេងឮ "ផ្នែកសរីរៈរាងកាយ លីលាវតី​ជាកូនរបស់លោក ប៉ុន្តែលោកកុំភ្លេចថាចិត្តរបស់នាងជាលីលាវតី ជាធីតារបស់ខ្ញុំយ៉ាងពេញលេញ នាងគ្រាន់តែអាស្រ័យលោក​កើតប៉ុណ្ណោះ គ្រាន់តែកើតនិងចម្រើនវ័យដឹងក្តីហើយ នាងក៏ត្រឡប់មករកខ្ញុំវិញដដែល លោកក៏ដឹងរឿង​នេះ​ច្បាស់ហើយ"

"ភគិនី!" មេត្តិយសេដ្ឋីប្រកែកយ៉ាងស្វិតស្វាញ "ខ្ញុំយល់ឃើញថា កាយនិងចិត្តជាសភាពញែកគ្នាមិនដាច់ កាលបើកាយរបស់រត្តបាណីទៅកើតជាមួយនឹងខ្ញុំ ចិត្តរបស់នាងក៏កើតជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ នាងទើបជាសម្បត្តិ​របស់​ខ្ញុំទាំងកាយទាំងចិត្ត បើអ្នកចាត់ទុកថាចិត្តរបស់នាងជាសម្បតិ្តរបស់អ្នក អ្នកយកចិត្តរបស់នាងទុក​ក៏បាន ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវយករាងកាយរបស់នាងត្រឡប់ទៅក្រុងពារាណសីវិញ"

"លោកសេដ្ឋី!" នាងគ្រហបតានីនិយាយដោយអាការក្រពុលមុខ "លោកអាចជាម្ចាស់ឬជាចៅហ្វាយលើ​កាយ​របស់អ្នកណាៗក៏បាន អ្នកអាចយកកាយរបស់អ្នកណាទៅក៏បាន ប៉ុន្តែបើចិត្តរបស់គេមិនទៅជាមួយ ទីបំផុត គេក៏ត្រូវត្រឡប់មកវិញ មើលតែលីលាវតីចុះ នាងទៅដល់ក្រុងពារាណសីឆ្ងាយរាប់រយយោជន៍ ប៉ុន្តែទីបំផុត នាងក៏វិលត្រឡប់មកកាន់ដើមទ្រូងរបស់ខ្ញុំទាល់តែបាន ក្នុងឋានៈយើងទាំងពីរជា​ចៅហ្វាយ​លើចិត្តរបស់លីលាវតីមិនបាន តើយើងធ្វើយ៉ាងនេះល្អទេ គឺឲ្យលីលាវតីសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងថា​តើនៅជាមួយនឹងខ្ញុំ ឬត្រឡប់ទៅនៅជាមួយនឹងលោក?" ។

ត្តិយសេដ្ឋីអង្គុយឈ្ងោកមុខគិតមួយស្របក់ដោយសេចក្តីក្រវល់ក្រវាយ ដោយទឹកចិត្តពិត លោកសេដ្ឋីយល់ឃើញថា សម្នើរបស់នាងគ្រហបតានីយុត្តិធម៌ល្អ ប៉ុន្តែបើធ្វើយ៉ាងនោះ លោកប្រាកដជាចាញ់ប្រៀប ព្រោះ​លោក​ដឹងច្បាស់ថា ខណៈនេះធីតាតូចរបស់លោក កំពុងតែស្រស់ស្រាយរីករាយជាមួយនឹងម្តាយនិងញាតិក្នុង​អតីតជាតិរបស់ខ្លួន រហូតដល់សឹងតែភ្លេចម្តាយឯក្រុងពារាណសីទៅហើយ ទាំងអស់នេះក៏ព្រោះថានាងធ្លាប់​មាន​អតីតជាតិកក់ក្តៅនិងយូរលង់នៅទីនេះច្រើនជាងក្រុងពារាណសី បើឲ្យនាងសម្រេចចិត្តខ្លួនឯង នាង​ប្រាកដជាសម្រេចចិត្តនៅជាមួយនឹងម្តាយ ឯក្រុងសាវត្ថីយ៉ាងពិតប្រាកដ កាលបើដូច្នេះ លោកនឹងបាត់បង់ធីតា តូចបណ្តូលចិត្តតែម្នាក់ ត្រឡប់ទៅស្រុកកំណើតវិញដៃទទេ ហើយអ្នកដែលរងទុក្ខទ្រោមចិត្តខ្លាំងជាងគេ គឺនាងមេត្តិយាម្តាយរបស់រត្តបាណីដែលទន្ទឹងរង់ចាំនៅឯផ្ទះ។

"ខ្ញុំមិនយល់ព្រមឲ្យក្មេងសម្រចចិត្តខ្លួនឯងទេ" មេត្តិយសេដ្ឋីនិយាយឡើងនៅទីបំផុត "ព្រោះនាងនៅក្មេងពេក​ដែល​នឹងសម្រេចចិត្តដោយហេតុផល បើឲ្យនាងសម្រេចចិត្តខ្លួនឯង នាងមុខជាសម្រេចចិត្តតាមអារម្មណ៍ខណៈនេះ នាងកំពុងតែមានអារម្មណ៍ស្រស់ស្រាយនៅក្នុ្ងងផ្ទះអតីតជាតិ ត្រង់កណ្តាលហ្វូងញាតិជាតិមុន នាងទៀងតែនឹងសម្រចចិត្តនៅទីនេះយ៉ាងពិតប្រាកដ អ្នកស្ថិតនៅក្នុងឋានៈបានប្រៀបណាស់"

"បើអញ្ចឹង តើលោកគួរធ្វើយ៉ាងណា?" នាងគ្រហបតានីសួរឡើង

"ខ្ញុំប្រាប់ហើយថានឹងនាំនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ"

"ប៉ុន្តែលោកនឹងនាំនាងត្រឡប់ទៅដោយពលក្ការមិនបានទេ "នាងគ្រហបតានីជំទាស់ "ខ្ញុំមិនព្រមជាដាច់ខាត"

"ទោះព្រមឬមិនព្រម ខ្ញុំក៏ត្រូវតែនាំទៅ ព្រោះខ្ញុំមានសិទ្ធិយ៉ាងពេញលេញ រត្តបាណីជាធីតារបស់ខ្ញុំយ៉ាងពេញ​មុខ"

"ប៉ុន្តែនាងក៏ជាធីតារបស់ខ្ញុំដែរ" នាងគ្រហបតានីនិយាយដោយសម្លេងឮស្ទើរស្រែក  

"អ្នកនិយាយខ្លួនឯង" មេត្តិយសេដ្ឋីប្រកែក "ខ្ញុំនិងភរិយាជាអ្នកឲ្យកំណើត និងចិញ្ចឹមបីបាច់រត្តបាណី​ដោយ​ខ្លួន​​ឯងរហូត​ដល់ចម្រើនវ័យ ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានឲ្យកំណើតនិងមិនបានចិញ្ចឹមបីបាច់ទេ តើអ្នកមានចំណែក​ជា​ម្ចាស់​របស់នាងយ៉ាងម៉េចបាន?​ ឥឡូវនេះ រត្តបាណីប្រៀបដូចជាភ្លៀវដែលមកស្នាក់នៅជាមួយនឹងអ្នក​បណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ ឬម្យ៉ាងទៀត នាងប្រៀបដូចជាសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ ដែលយកមកផ្ញើអ្នកបណ្តោះអា​  សន្ន ឥឡូវនេះ ដល់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវចាកចេញទៅ ខ្ញុំមកទារយកអីវ៉ាន់ផ្ញើរបស់ខ្ញុំត្រឡប់ទៅវិញ អ្នកក៏ត្រូវតែព្រម​ប្រគល់ឲ្យ​ដោយស្រួលទើបត្រូវ បើអ្នកមិនព្រមប្រគល់ឲ្យខ្ញុំទេ ក៏ស្មើនឹងអ្នកប្រវ័ញ្ចយកទ្រព្យរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានសិទ្ធិផ្តឹងផ្តល់អ្នកបាន "

"អញ្ជើញចុះ លោកសេដ្ឋី!" នាងគ្រហបតានីជជក់មាត់និយាយ "សូមអញ្ជើញលោកផ្តឹងតាមចិត្តចុះ"

ខណៈដែលលោកសេដ្ឋី កំពុងតែហើបមាត់ឆ្លើយឆ្លងនុះឯង លីលាវតីតូចក៏ដើរចេញពីក្នុងបន្ទប់ ធ្វើឲ្យអ្នក​ទាំងពីរបញ្ឈប់ការប្រកែកប្រកោកភ្លាម  ងាកទៅសម្លឹងមើលកុមារីតូចដោយក្រសែភ្នែកតែមួយ ចំណែកខាង​លីលាវតីតូចក៏ឈប់ឈរមើលអ្នកនេះបន្តិច អ្នកនោះបន្តិចដោយអាការឆ្ងែឆ្ងល់ 

"កូនសម្លាញ់ម៉ាក់!" នាងគ្រហបតានីនិយាយឡើង " មក រកម៉ាក់មើល៍" 

លីលាវតីតូចដើរគ្រឿនៗទៅរកស្រ្តីជរា ហើយឈប់ឈរនៅក្បែរខាង ជួសនឹងស្រវាចូលឱប ឬក៏ហេទៅ​អង្គុយលើភ្លៅដូចគ្រាមុនៗ នាងគ្រហបតានីបានយកដៃស្តាំក្រសោបឱបរឹតនាងមកអង្គុយលើភ្លៅរបស់ខ្លួន និងយកដៃអង្អែលក្បាលដោយករុណា "កូនសម្លាញ់ម៉ាក់!" នាងគ្រហបតានីនិយាយឡើង "កូនស្រឡាញ់​ម៉ាក់ទេ?" 

"លីលាវតីស្រឡាញ់ម៉ាក់ណាស់" លីលាវតីតូចឆ្លើយទាំងងើយមុខសម្លឹងមើលម្តាយ 

"ម៉ាក់ត្រេកអរណាស់ដែលបានឮកូននិយាយយ៉ាងនេះ" នាងគ្រហបតានីនិយាយដោយសម្លេងញ័រ ស្នាមញញឹមយ៉ាងមានសេចក្តីសុខបានប្រាកដលើផ្ទៃមុខ 

"តើកូនចង់នៅជាមួយនឹងម៉ាក់ឬចង់ចាកចោលម៉ាក់ទៅទីដទៃ?" 

"កូនចង់នៅជាមួយនឹងម៉ាក់" លីលាវតីតូចឆ្លើយតបទាំងមិនដឹងក្តី 

"ឃើញទេ? លោកសេដ្ឋី ! " នាងគ្រហបតានីនិយាយឡើងដោយអាការអររអឹករអាំ "លីលាវតីនឹងនៅ​ជា​មួយ​នឹងខ្ញុំ តើលោកឃើញទេ?" 

មេត្តិយសេដ្ឋីដែលសម្លឹងមើលពីរនាក់ម្តាយកូនដោយកែវភ្នែកស្រពាប់ស្រពោនរហូតមក បាននិយាយឡើងថា 

"កូនភ្លេចប៉ាហើយឬ?" 

"កូនមិនភ្លេចទេ" កុមារីតូចឆ្លើយទាំងសម្លឹងមើលបិតាដោយកែវភ្នែកស្រពាប់ស្រពោនដែរ "កូននៅចាំជានិច្ច"

"បើកូននៅមិនភ្លេចប៉ា នៅស្រឡាញ់ប៉ា មករកប៉ាបន្តិចមើល៍" 

ភ្លាមនោះ លីលាវតីតូចបានស្ទុះក្រោកឡើងដើរទៅអង្គុយលើភ្លៅរបស់បិតាភ្លាម នាងគ្រហបតានីបានលើកដៃ​ទាំងពីរឡើង​ ប្រទាក់ប្រតោងតាម ប៉ុន្តែមិនបានចាប់រឹតទុកទេ 

"កូននឹកដល់ម៉ាក់ឯក្រុងពារាណសីទេ?" លោកសេដ្ឋីសួរម្តងទៀត 

"នឹកដល់" កុមារីតូចឆ្លើយយ៉ាងខ្លីសម្លឹងមើលនាងគ្រហបតានីដោយអាការឆ្ងែឆ្ងល់ 

"បើអញ្ចឹង យើងត្រឡប់ទៅក្រុងពារាណសីជាមួយគ្នាទេ?"

"ត្រឡប់" កុមារីតូចឆ្លើយតបតាមនិស្ស័យត្រង់ទៅត្រង់មកម្តងទៀត

"ឃើញទេ? ភគិនី!" មេត្តិយសេដ្ឋីនិយាយឡើងយ៉ាងរំភើបត្រេកអរម្តងវិញ "រត្តបាណីនឹងទៅជាមួយនឹងខ្ញុំ តើអ្នកបា​នឮទេ?" 

រំពេចនោះឯងសេចក្តីច្រណែនឫស្សាបូកផ្សំនឹងសំ​ណោក​សោកស្តាយ ក៏កើតឡើងក្នុងចិត្តរបស់នាង​គ្រហបតានីយ៉ាងលើសលន់ នាងភ្លេចហេតុផលណាៗទាំងអស់ ក្រោកត្រេហេទៅចាប់កន្រ្តាក់ដៃលីលាវតីតូច ហើយព្យាយាមទាញចេញពីរង្វង់ដើមទ្រូងរបស់មេត្តិយសេដ្ឋី ចំណែកខាងបិតាក៏ព្យាយាមឱបរឹតធីតាតូច​យ៉ាង​ណែន ហេតុការណ៍ចលាចលច្រួលច្របល់ក៏កើតឡើង សម្លេងស្រែកយំយ៉ៃរបស់លីលាវតីតូចបានជួយ​ហៅ​ កណ្ណិកានិងមនុស្សក្នុងផ្ទះទាំងអស់ចេញមកមើលហេតុការណ៍ ម្នាក់ៗដល់ថ្នាក់ភីងភាំងស្រឡាំងកាំង ហាមាត់ចង្រ្គុងដែលបានឃើញហេតុការណ៍ដ៏ចម្លែកនោះ នៅពេលបានសតិស្មារតីហើយម្នាក់ៗក៏ស្ទុះរត់ទៅ​ជួយទាញញែកបំបែកអ្នកទាំងបីចេញពីគ្នា គ្រាន់តែបានឥស្សរភាពហើយ  លីលាវតីតូច​ក៏រត់​ទៅនៅ​ក្នុងអំណោបរបស់បងស្រីអតីតជាតិ ឈរញ័រខ្លួនដោយសេចក្តីស្លន់ប្រមា ។

ការប្រកែកជជែកដណ្តើមកម្មសិទ្ធិលីលាវតី ក៏កើតឡើងម្តងទៀត ពេលនេះ មេត្តិយសេដ្ឋីក្លាយជាអ្នក​ចាញ់​ប្រៀបព្រោះខ្លួនម្នាក់ឯង ត្រូវជជែកតវ៉ាជាមួយនឹងមនុស្សជាច្រើននាក់​ព្រមគ្នា ប៉ុន្តែទុកជាដូច្នោះក៏ដោយ មេត្តិយសេដ្ឋីនៅតែតស៊ូយ៉ាងស្វិតស្វាញ មិនមានសញ្ញាថានឹងចុះចាញ់គូតស៊ូបន្តិចឡើយ កាលបើមិនអាច​យល់ព្រមគ្នាដោយវិធីណាៗ  ភាគីទាំងពីរក៏យល់ព្រមគ្នានាំយករឿងនេះឡើងសាលាក្តីនៃ​ក្រុង​សាវត្ថី​ ដើម្បីឲ្យ​គណៈវិនិច្ឆ័យកាត់សេចក្តី ។

គណៈវិនិច្ឆ័យបានឲ្យគូក្តីទាំងសងខាង តំណាលរឿងរ៉ាវឲ្យស្តាប់យ៉ាងល្អិតល្អន់តាំងពីដើមដល់ចប់ ហើយបានសាកសួរសម្តីរបស់កុមារីតូចដែលជាអ្នកដើមហេតុប្រកបផង បន្ទាប់ពីនោះក៏បានចូលទៅក្នុង​បន្ទប់ពិភាក្សាសម្រេច ប្រឹក្សាយោបល់គ្នាក្នុងបន្ទប់ពិសេសយ៉ាងយូរ ព្រោះរឿងក្តីនេះជារឿងក្តីពិសេស​ដែលមាន​បញ្ហាត្រឡប់ត្រឡិនស្មុគស្មាញ និងមានអាថ៌កំបាំងហួសព្រំដែនមាត្រាច្បាប់ដែលមានចែង នៅទីបំផុត ប្រធានគណៈវិនិច្ឆ័យបានចេញមកប្រកាសសាលក្រមថា ដើម្បីឲ្យយុត្តិធម៌ដល់ភាគីទាំង​សងខាង  និងដើម្បីឲ្យសេចក្តីសុខ  សេចក្តីពេញចិត្តដល់កុមារីតូច សូមឲ្យភាគីទាំងសងខាងជាម្ចាស់របស់​កុមារីតូចស្មើៗគ្នា  ឲ្យជួយគ្នាចិញ្ចឹមបីបាច់ និងជាម្ចាស់សម្រាប់មួយភាគី ៦ ខែ គឺឲ្យនៅក្នុងក្រុងសាវត្ថី ៦ ខែសិន ហើយសឹមឲ្យទៅនៅក្រុងពារាណសី ៦ ខែ ឆ្លាស់គ្នាទៅមកយ៉ាងនេះលុះត្រាតែកុមារីតូចចម្រើនវ័យ ធំឡើងមានគ្រួសាររបស់ខ្លួន គូវិវាទទាំងសងខាងក៏សុខចិត្តទទួលយកសាលក្រមរបស់គណៈវិនិច្ឆ័យ នៅទីបំផុត មេត្តិយសេដ្ឋីក៏បរក្បួនរទេះត្រឡប់ទៅក្រុងពារាណសីវិញដោយគ្មានធីតាតូចជាប់តាមជាមួយ។   

.........................................................................

រឿងនាងលីលាវតីត្រង់វគ្គធីតាពីរត្រកូល 

ចុះផ្សាយដោយគេហទំព័រព្រះពុទ្ធសាសនា អ្នកក៏អាចរកអានជាសៀវភៅ នៅលើគេហទំព័រ ព្រះពុទ្ធសាសនា​៥០០០ឆ្នាំក៏បានដែរ