នឿយហត់នឹង “សេចក្ដីសុខ”

ក្មេងស្រីដែលមានវ័យ៥ខួបម្នាក់អប់អរសារទរឆ្លងបុណ្យខួបកំណើតរបស់ខ្លួនក្នុងចំណោមភាពសប្បាយរីករាយរបស់អ្នកជិតខាង។ ថ្ងៃនេះគ្រប់យ៉ាងមើលទៅដូចជាវិសេសវិសាលទាំងអស់ តាំងតែពីក្រោកពីគេងក៏មានកាដូច្រើនសន្ធឹកសន្ធប់គរនៅលើគ្រែ។ ចំណែកនៅឯសាលារៀនវិញ នាងត្រូវបានគេររើសឲ្យធ្វើជារាជនីប្រចាំបន្ទប់ និងមានកិច្ចកម្មពិសេសជាងរាល់ថ្ងៃ។ ពេលល្ងាចបន្តិចមាអ៊ុំពួមីង និងជីដូនជីតានាងម្នាក់ៗសុខចិត្តមកអប់អរសារទរពិធីឆ្លងបុណ្យខួបកំណើតនាង និងត្រៀមអុចកាំជ្រួចផ្កានៅពេលយប់ទៀត។

ខណៈពេលទទួលទានញ៉ាំអាហារយប់ នាងតូចច្រម៉ក់ម្នាក់នេះសំយ៉ុងមកចុះស្ងៀមស្ងាត់មុននឹងប្រាប់ថា “នាងហត់នឿយណាស់ នឿយហត់រហូតដល់នាងញ៉ាំអាហារមិនចូល”ហើយទឹកនេត្រារបស់នាងតូចច្រម៉ក់នេះក៏ហូរចេញមក។

វត្ថុដែលគេនិយាយតគ្នាថា សេចក្ដីសុខពុំមែនសេចក្ដីសប្បាយចិត្តជានិច្ចឡើយ។ យើងប្រហែលជាព្រមទទួលថា ក្រោយពីឆ្លងកម្មវិធិបុណ្យក្នុងវេរៈផ្សេងៗ យើងផ្ទាល់ក៏ច្រើនតែមានអារម្មណ៍ហេវហត់អស់កម្លាំង មិនខុសពីក្មេងស្រីម្នាក់នេះដែរ បើរៀបចំពិធីធ្វើនោះកាន់តែធំដុំឡើងប៉ុណ្ណា យើងត្រឡប់ជាហត់នឿយខ្លាំងឡើងប៉ុណ្ណោះ។

អារម្មណ៍ហត់នឿយនៅត្រង់ថា នេះច្រើនតែត្រូវបានគេមើលរំលង ពេលយើងគិតដល់សេចក្ដីសុខរំភើបរីករាយពីកម្មវិធីឆ្លងក្នុងពេលបន្តទៅទៀត ក្នុងសកម្មភាពបែបនេះវិលវល់ទៅរឿយៗ ដោយប្រកាន់ជឿថា សេចក្ដីសប្បាយរីករាយច្រើនប៉ុនណា សម្តែងថាមានជីវិតដែលមានសេចក្ដីសុខច្រើនឡើងប៉ុណ្ណោះ។

វាជារឿងគួរឲ្យចាប់ចិត្តសង្កេតមើលថា មនុស្សនៅក្នុងសង្គមបស្ចឹមប្រទេសដែលមានភាពលួតលាស់ផ្នែកសម្ភារនិយមឲ្យអំណរវាបានច្រើនដង ត្រឡប់បែរជាមានស្ថិតិអ្នកឈឺចាប់កើតរោគសោកសៅ ឬធ្វើអត្តឃាតមានចំនួនច្រើនឡើង ក្នុងខណៈពេលដែលមនុស្សក្នុងប្រទេសសូដង់ ឬអេធិអូបៀដែលមានជីវភាពមានដែនកំណត់ ស្ទើរតែគ្មានមនុស្សធ្វើអត្តឃាតខ្លួនឡើយ។

មនុស្សយើងត្រូវប្រើពេលវេលា និងសេចក្ដីព្យាយាមច្រើនណាស់ ក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីសុខ មកបំពក់បំប៉នឲ្យខ្លួនឯង។ ច្រើនពេកហើយ ដែលត្រូវព្រមស៊ូទ្រាំជាមួយសភាពជីវិត និងធ្វើការងារដែលមិនបានបង្កបង្កើត ឬស៊ូទ្រាំជាមួយសម្ព័ន្ធភាពបែបឆកកណ្តៀត ដើម្បីដោះដូរមកយកនូវសេចក្ដីសុខដែលខ្លួនត្រូវការ ហើយនៅមានអារម្មណ៍គិតថា សេចក្ដីសុខនោះមិនធ្លាប់ជួបប្រទះសោះ។

ទាំងៗអ្វីដែលនៅវិញ មិនមានបញ្ហាច្រើនទេ ប៉ុន្តែពេលខ្លះបែរជាមានអារម្មណ៍គ្មានសេចក្ដីសុខ រហូតដល់ចាប់ផ្តើមមានសំនួរសួរខ្លួនឯងថា តើហេតុដូចម្តេច វាមានសភាពដូច្នោះ?

ជីវិតមនុស្សបុថុជ្ជន វាមិនមានអ្វីផ្សេងពីកូនក្មេងស្រីវ័យ៥ខួបដែលនិយាយអំពី ព្រោះតែរអ៊ូថា ហត់នឿយដល់ញ៉ាំអ្វីមិនចូល ប៉ុន្តែមិនប៉ុន្មាននាទីក្រោយមក នាងរត់ហេទៅកន្លែងដុតកាំជ្រួចផ្កាយ៉ាងសប្បាយរីករាយម្តងទៀត។

ទោះបីមនុស្សយើង “ហត់នឿយ” ជាមួយនឹងសេចក្ដីសុខ តែក៏មិនធ្លាប់”ធុញទ្រាន់ជិនណាយ” ដែលត្រូវរត់ដេញតាមវាដោយមិនចេះឈប់ឈរ។ វាមានសភាពផ្សេងគ្នារវាងពួកបុថុជ្ជន និងព្រះអរហន្តប្រហែលជានៅត្រង់ចំណុចនេះឯង។

រឿង ភិក្ខុបិយសីលោ